پلی متیل متاکریلات (PMMA)

پلی متیل متاکریلات با نام آیوپاک پلی [ ۱-(متوکسی کربونیل)- ۱- متیل اتیلن]  ترموپلاستیکی آمورف می باشد و عموما با نام رزین آکریلیک شناخته می شود. به دلیل سبک وزن بودن نسبت به شیشه، به عنوان شیشه های نشکن کاربرد گسترده ای دارد، و از منومرهای متیل متاکریلات به روش های رادیکالی، سوسپانسیونی، امولسیونی یا بالک بدست می آید اما روش معمول سنتز آن پلیمریزاسیون رادیکالی می باشد. PMMA از پلیمرهای جاذب رطوبت بوده به همین دلیل در حین فرآیند های شکل دهی باید رطوبت آن حذف گردد. این ماده، پلیمری با قابلیت بازیافت ۱۰۰ درصدی بوده و به سبب برخورداری از ویژگی های چشمگیر فیزیکی-شیمیایی جایگزین مناسبی برای مواد غیر آلی می باشد[۱].
کاربرد های پلی متیل متاکریلات :
معمولا هموپلیمر MMA و کوپلیمرهای تشکیل شده از آن و یا PMMA اصلاح شده همگی به نام پلی متیل متاکریلات شناخته می شوند.  PMMA به لحاظ خصوصیات منحصر بفرد خود از جمله غیر سمّی بودن، قیمت ارزان، فرآیندپذیری آسان، انطباق پذیری با محیط و واکنش پذیری اشتعالی بسیار محدود با بافت ها در کاربردهای دارویی تاثیر به سزایی داشته و در ساخت و آماده سازی ساختارهای استخوانی و نیز در سیستم دارو رسانی برای رهایش داروهای مختلف به کار رفته است. هم چنین از این ماده در موارد دندانپزشکی نیز استفاده می شود[۲].
به عنوان  مثال PMMA برای ﺳﺎﺧﺖ پروتز موقت در دندانپزشکی استفاده می‌شود. از مزیت‌های استفاده از این ماده دندانپزشکی، ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺁﺯﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ ﺁﺳﺎﻥ، ﺍﺭﺯﺍﻥ، ﺯﯾﺴﺖ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ، ﺛﺒﺎﺕ ﺍﺑﻌﺎﺩﯼ ، ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭ … ﻣﯽ‌ﺑﺎﺷﺪ به علاوه می توان پروتز با رنگ های مختلفی را به دست آورد. البته ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﭘﻠﯽ ﻣﺘﯿﻞ ﻣﺘﺎﮐﺮﯾﻼﺕ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آن ﻣﯽ‌ﺑﺎﺷﺪ.
همچنین این پلیمر در صنایع ساختمانی و پنجره ها، شیشه ها و لنزها، تابلوهای راهنمایی و رانندگی و ورقه های شفاف اکریلیک نیز کاربرد دارد. در واقع شیشه های متشکل از این پلیمر مقاومت خوبی در برابر فشار و شکنندگی دارند و نور را به خوبی عبور می دهند.
فیبرهای نوری معمولا از سیلیکا تشکیل شده و در ارتباطات با مسافت های طولانی کاربرد دارد اما فیبرهای نوری جدیدی که از PMMA تشکیل می شوند علیرغم کاربردشان در ارتباطات کوتاه برد، بدلیل انعطاف پذیری، نصب و استفاده ی آسان و هزینه های مناسب، بسیار مورد استفاده قرار می گیرند. البته معایبی هم دارند که از جمله آنها می توان به ظرفیت حرارتی پایین آن ها اشاره نمود[۳].